Klimgeiten

Na een heerlijk ontbijt met, zoals eigenlijk altijd in Spanje, fantastisch lekker koffie, hebben we afscheid genomen van Theo en Carola. Adri is de auto naar Cantavieja gaan brengen. Nog niet zo makkelijk in dit ruige gebied, daar was hij wel even mee bezig.

Vandaag een wat kortere etappe, 80 km, maar daar was en reden voor: er zaten zeer pittige beklimmingen in de etappe van vandaag. En al vanaf het begin.  Dan staat er b.v. in het boekje: 'nog even klimt de weg vrijwel onmerkbaar door, maar als je naar rechts kijkt zie je de haarspelden zich al tegen de bergwand van de Torre Miró opslingeren. Bij een bruggetje maakt de weg een flinke draai naar rechts en dan begint het echte klimwerk. Er volgen nu een serie steile bochten na elkaar. Het uitzicht op de omringende bergen wordt alsmaar indrukwekkender..... De weg slingert zich om de rotskam heen en stijgt eerst nog verder waarna een afdalinkje volgt door een bergweidelandschap. Nog ben je er niet, want er volgt nog een laatste klim naar de T-splitsing'. 

Het was een inderdaad een prachtige klim met schitterende vergezichten. Opeens sprongen er vier berggeiten over de weg. Twee moeders met twee kleintjes. Bij een klim is dat geen punt want de snelheid ligt laag. Het was zo'n leuk gezicht. Wat zijn die beesten lenig. Eén van de kleintjes kon de sprong van zijn moeder over een bossage niet maken en raakte wat in paniek en stond onrustig naar me te kijken. Toen ben ik doorgefietst. Wil natuurlijk geen stress veroorzaken bij die geiten.
Via een prachtig middeleeuws dorpje, Morella, doorgefietst naar Forcall. Op deze weg kwam ik Adri tegen en daarna zijn we samen in Forcall gaan lunchen. Deze lunch was ook weer zo'n leuke ervaring. Het was in een prachtig oud hotel-restaurant. Adri ging binnen informeren of we een hapje konden eten. De fietsen binnen gestald, geen probleem. De ober was een wat oudere, ervaren man die zijn vak, want dat is het, met veel dienstbaarheid en waardigheid uitoefende. Het was heel fijn om door zo'n vakman bediend te worden. HIj nam ook de rust om het menu geduldig uit te leggen en was zeer vriendelijk. Naast dat het eten weer geweldig was, maakte deze man het tot een heel prettige ervaring.

Daarna weer op de fiets door het woeste en indrukwekkende landschap van de Maestrazgo: Spanje in zijn onbekende, ruwe vorm. We fietsten door een gebied met veel vakenshouderijen (die ruik je) en overal zijn hammen te koop. De classificatie van de Spaanse ham wordt bepaald door het ras van het varkentje en van  de voeding die het beestje krijgt. Men onderscheidt jamón Ibérico en jamón blanco. De eerste komt van varkentjes van het Iberico ras en de tweede van de witte varkens. Wij zitten nu in het gebied van de DOP Jamón de Teruel gemaakt van de cerdo blanco. Teruel is een plaats waar we morgen doorheen komen. Die jamon gaan we zeker proeven!

Adri wist natuurlijk wat hij had afgedaald en wat er dus nog geklommen moest worden.  Cantavieja ligt als een adelaarsnest op een hoge rotskam. De klim er naar toe is 4 km lang. 'Met een steile grootse slingerbeweging overwin je het hoogteverschil en er zijn prachtige uitzichten op het ruige berglandschap'. Het was een fantastische klim van gemiddeld 9% maar we kunnen het aan dus dan is het echt genieten!
Natuurlijk is het fijn om daarna in Casa Sara aan te komen, te douchen en onmiddellijk te gaan liggen om de beentjes voor te bereiden op de dag van morgen. Want dan moeten zij weer aan de bak.

Etappe 26. Fuentespalda - Cantavieja: 80 km.

Totaal: 2450 km.