Lek

Vanochtend eerst buiten ontbeten. Het was nog wat fris maar dat maakte niet uit. Dan maar een lekker dik vest aan. Op de NOS app hebben we de samenvatting gekeken van het behalen van de wereldtitel wielrennen door Chantal Blaak. Wat een wedstrijd en wat een prestatie. Slim gereden. Klasse! 
Eerst vanaf ons hoog gelegen B&B afgedaald en bij de bakker, die in Frankrijk op zondagochtend open is, een punt amandeltaart gekocht voor onderweg. Daar zat me toch een hoeveelheid amandelspijs in, niet te kort. Je fietst er wel lekker op. Maar ik snap dat de nogal corpulente vrouwen die voor mij een doos taartjes kochten, dat vaker doen.

Even buiten het dorp kwam ik een tanige oude man tegen op zijn racefiets. We zijn een stukje samen opgefietst. Ik schatte hem in de 70 en hij vertelde dat hij zo'n 18.000 km per jaar fietst. Dat wil ik tegen die tijd ook wel ;). Boven op de 'Col d'Extrême' heeft hij een foto van me gemaakt. De col was alleen helemaal niet extreem hoog..... Een makkie eigenlijk. Net toen we weer wegfietsten hoorde ik een sissend geluid, er spoot latex uit mijn voorband. Een scherp steentje had een gaatje veroorzaakt. Wij hebben tubeless banden waarin zich 30 ml latex bevindt. Als je lek rijdt repareert de latex, die door het ontstane gaatje naar buiten treedt, binnen enkele seconden de band. Dus lek was gelukkig niet lek en ik hoefde geen binnenband te vervangen. Leve de tubeless banden!
Wat een prachtige etappe was het vandaag. Moeilijk om te omschrijven voor hen die virtueel op onze bagagedrager mee reizen. Zo weids, zo rustig, lekker warm, mooie vergezichten. De Pyreneeën die in de verte opdoemen. Lange beklimmingen waarin je in een rustig tempo tegen de berg opfietst en rustig om je heen kunt kijken. Dan kun je je verwonderen over de wijngaarden die al helemaal in herfstkleur zijn. Over de wilde venkel die in de berm van de weg welig tiert. Over kleine bloemetjes die op rotsen lijken te groeien. Tijdens de afdalingen kun je absoluut niet om je heen kijken. Je ogen scannen voortdurend het wegdek op oneffenheden. Je moet vermijden om een gat in het wegdek te raken. Je moet zorgen dat je goed remt voor de bochten. Dat is hard werken en je krijgt soms pijn in je armen en handen van het knijpen in je remmen. Daarnaast ben ik een beetje een bange daler. Ik hou niet van te hoge snelheden en wil het goed onder controle houden.

Op advies van René heb ik geprobeerd een panorama foto te maken om het landschap beter te kunnen weergeven. Ben benieuwd hoe dit overkomt bij dit blog. Misschien moet ik nog wat oefenen.
In het stadje Estagel (ligt in Frans Catalonië, oftewel Pays Catalan) heb ik Adri weer ontmoet op het terras van een Bistro. Toen ik wist dat hij bijna arriveerde heb ik een bord met heerlijke vleeswaren besteld. Dat smaakte heerlijk. Daarna samen weer op pad. Rond 18.00 uur waren we bij ons B&B in Fourques. Echt heerlijk gegeten in een restaurant in de buurt. Het kan nog steeds in Frankrijk: goed eten voor een lage prijs. Nu proberen we op tijd te gaan slapen want rust is wel heel belangrijk voor het herstel. Morgen is het precies 3 weken geleden dat we uit Nijeholtpade vertrokken zijn en morgen gaan we de grens naar Spanje over! Dus over de Pyreneeën!

Etappe 19. Durban Corbières - Fourques: 85 km.

Totaal: 1881 km.