Via Verde

"Als je op vakantie gaat maak je altijd wat mee" of "Als je op reis gaat beleef je altijd wat". Gevleugelde woorden die we vaak tegen onze meiden gezegd hebben.
Ook voor ons gaat dit vandaag weer op! 
Toen we wakker werden was het buiten mistig. Na een Spaans ontbijt met geraspte tomaten, olijfolie en zout op een getoast stokbrood aan de bar hebben we ons gereed gemaakt voor vertrek. Genoten van de drukte van de Spanjaarden. Er worden wat kopjes koffie en alcoholische versnaperingen genomen en er wordt al veel met elkaar gepraat zo vroeg in de ochtend.
Bij vertrek kwam de zon al door de mist heen en kleurde de resterende flarden schitterend licht-roze. Niet vast te leggen op een foto maar wel in je hoofd. Prachtig.

Na 30 km kwam ik op de Via Verde de la Sierra de Alcaraz. Tegenwoordig ook wel Ruta de Don Quijote genoemd. Dit is weer zo'n fietspad over een oude spoorlijn. Wel onverhard dit keer dus uitkijken. De meeste tunnels hebben verlichting maar niet allemaal. Omdat in het boekje stond dat de verlichting in de tunnels verder op de route slechter zou zijn en Adri van die kant zou komen fietsen, had Adri zijn led-fietskoplamp gemonteerd. Ik heb wel vaste achterverlichting maar zou mijn IPhone erbij pakken indien nodig.

Vlak voor de eerste tunnel stond ik foto's te maken toen er een auto van een beheerder (ik noem hem maar even 'de boswachter') mij voorbij reed. We zwaaiden vriendelijk naar elkaar. Toen ik uit de tunnel (bijgelicht met mijn iPhone) kwam stond de boswachter me op te wachten en maakte een foto. Hij vertelde dat het voor de Facebookpagina van de organisatie was. Waarschijnlijk zien ze niet veel fietsers op een racefiets en zeker geen vrouw alleen. Prima natuurlijk en ik fietste verder. De volgende tunnel was echter heel lang en onverlicht. Toch wel een beetje eng met alleen de zaklantaarn van mijn telefoon. Ik moest de weg in de gaten houden om grote stenen te omzeilen maar oriënteren is lastig omdat je de wanden niet goed ziet. Toen ik de auto, de ranch-rover, van de boswachter hoorde ben ik voor de zekerheid maar afgestapt en zo dicht mogelijk bij de muur gaan staan zodat hij mij kon passeren. Hij stopte echter en seinde. Toen ben ik maar weer opgestapt en met de verlichting van zijn koplampen kon ik het goed zien en ben ik voor de auto uit de tunnel uitgefietst. Dat ging een stuk beter. Hij bleef op een afstandje achter me aan rijden en bij de volgende onverlichte tunnel gebeurde hetzelfde. Maar toen zag ik een fietser met koplamp aankomen. Ik vermoedde dat het Adri was dus toen hij mij passeerde riep ik zijn naam. Hij zou anders door zijn gefietst. Hij dacht: 'wat leuk, een fietser met volgauto'.....  Dus midden in de donkere tunnel hadden we elkaar bijna gemist. Nu wilde de boswachter natuurlijk wel een foto van ons beiden dus toen we samen de tunnel zijn uitgefietst heeft hij een foto kunnen maken. In beperkt Spaans hebben we kunnen vragen waar het dorp El Jardin is omdat we daar wilden lunchen. Nou, dat wist hij wel. We moesten achter hem aan fietsten. Op een gegeven moment sloeg hij scherp naar rechts af. Toen we daar ook op de fiets aankwamen moesten we over een kort, steil grindpad naar beneden (en dat op de racefiets). Vervolgens wees hij ons op een klein smal paadje dat bij een restaurant uit zou komen. Een soort olifantenpaadje. We hebben vrolijk afscheid genomen, zijn nog met ons drieën op de foto gegaan en zijn voorzichtig het paadje afgegaan. En inderdaad, over een klein bruggetje bereikten we de weg en daar lag een bar-restaurant. Ook hier serveerden ze een 'menu del dia' dus dat ging er wel in. Een bijzondere ervaring.

Doorgefiets naar Alcaraz. We hadden niet gereserveerd maar er stond een hotel goed aangeschreven in de gids en op booking.com. Het is inderdaad fantastisch. Allervriendelijkst ontvangen hoewel we, naar later bleek, via de privé woning van mevrouw het hotel aan het betreden waren. We kregen een grote kamer die deze mevrouw altijd voor fietsers bewaart omdat je bij deze kamer de fietsen op je eigen balkon kunt stallen. We kregen een biertje (weer Amstel) en een schaaltje olijven en om 20.00 uur kunnen we aanschuiven voor een maaltijd. Op het balkon, in de schaduw want in de zon is het te warm, ons biertje opgedronken. Wat een mooie plek is dit. Weer heel anders dan gisteren. De tijd genomen om te FaceTimen met onze twee kleinkinderen en hun ouders. Zo gezellig. We doen dit regelmatig met onze kinderen en dat is fijn want anders is 8 weken weg wel erg lang.
Morgen wordt het weer klimmen want dan moeten we de Sierra de Alcaraz over. Andalusië komt dichterbij!
Vandaag kregen we weer een update van Nel en Jeroen. De weg wordt steeds gladder (gaat bijna op de A28 lijken) en het 'pleintje' naast hun huis heet nu 'Plaza Mayor de Arroyo de la Montaña' ... daar mogen we straks ons ererondje rijden. Vorig jaar mocht dat niet op het Sint Pietersplein en dat hebben Nel en Jeroen goed onthouden! Nog een weekje......

Etappe 33. Barrax - Alcaraz: 74 km.

Totaal: 2962 km.